Παρ’ όλη την αποτυχημένη πορεία μου ως «άτυπη δασκάλα» της κόρης μου, εκείνη –ως μικρή–, με την άδολη αγάπη που έχουν τα παιδιά στους γονείς τους, με βομβάρδιζε με απορίες:
– Μαμά, πώς πιστεύεις ότι πρέπει να ζει ένας άνθρωπος; Τι είναι σωστό να επιζητά κανείς από τη ζωή του;
– Να έχει αρμονία, να ζει με ηρεμία και γαλήνη! της απάντησα με περισπούδαστο ύφος και κοιτάζοντας τριγύρω, μη τυχόν και είναι κανείς γνωστός και, ακούγοντάς με, μου πετούσε κανένα κασάτο γιαούρτι.
Η Χαρά, λοιπόν, σε αυτή την “πνευματική” δήλωση, μου αντέτεινε με φωνή που δεν επιδεχόταν άρνηση:
– Μα, μαμά, έτσι ζει ένας νεκρός!...
Πέφτω ξερή. Σαν νεκρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου